içinde kalan en acı yara

Bir sevgilim vardı. Sen benim alıştığım hayatı bana yaşatamazsın dedi... Bir erkeğin duyacağı en ağır cümle bu... İki kez kanser oldu, şimdi ben başarırsam eğer ölümsüz olacak beyaz perdede onun haberi yok ama ben onu yazıyorum. Edit: o kokan bir şiir kitabım var.

Daha 18 yaşıma varmadan kafamda dönüp dolaşan intihar düşüncelerim vardı. Kötüydüm, yorgundum en beteri de kendime inancım kalmamıştı. Çevrem tarafından ergenlik denilip geçiştirildi en kötüsü de buydu belki de anlaşılamamak, kalabalığın içinde kendi düşüncelerinle kaybolmak.

değer verdiğim çoğu insandan aynı karşılığı alamamam sanırım. ve en kötü zamanlarımda tüm bunlarla tek başıma başa çıkmaya çalışmam. oysaki ben hep yanlarındaydım. ama yanında olduğum kimse benim yanımda olmadı. günün sonunda yanındayım diyen kimse kalmadı etrafımda. sırf başımız ağrımasın diye. halbuki benim başım çok ağrımıştı onlar uğruna. değmeyen insanlar için üzülmek kadar acı verici olan bişi yok herhalde. bilmiyorum. artık acı hissetmiyorum. ya alıştım ya da köreldim.

Sevdiğim çocuğun intihar etmesi. Benim bütün hayatımı değiştirdi ve aradan 8 yıl geçmesine rağmen hâlâ değiştirmeye devam ediyor.

taciz eden varlıkların hâlâ yüzüme bakıyor olması bu düzenin amına koymak için güzel planlarım var. bekliyorum. ama geçmeyecek tabi acısı. ve asla kafamın içinden çıkmayan o varlığın sesi nefret ediyorum ondan. hiçbir müzik hiçbir eylem susturamadı. kafayı yiyeceğim.